Short Stories By EW
ÖRNEKTİR
Once upon a time, in a small village near the mountains, there lived a boy named Leo. He was ten years old and loved to explore the forest behind his house. Every morning, Leo took his small backpack, a bottle of water, and his notebook. He liked to draw animals and write about the trees, birds, and insects he saw.
One sunny day, Leo found something strange. It was a blue feather. It was not like any bird feather he had seen before. It was shiny, long, and soft like silk. Leo picked it up and looked around. No bird. No sound. Just the wind in the trees.
Leo put the feather in his notebook and ran home. He showed it to his grandmother. She looked at it and smiled.
“This is a magic feather,” she said. “It comes from the Sky Bird.”
“The Sky Bird?” Leo asked.
“Yes,” she said. “It lives high in the clouds. People say it can fly faster than light and sing songs that heal sadness.”
Leo’s eyes grew wide. He wanted to find the Sky Bird.
That night, Leo couldn’t sleep. He looked at the feather again. It glowed a little in the dark. He felt something in his heart—like a call.
The next morning, Leo packed food, water, and a flashlight. He walked deep into the forest. He followed the wind, the sound of birds, and the light of the feather.
After many hours, he reached a big tree with silver leaves. It was taller than any tree he had ever seen. At the top, there was a nest. And in the nest, something moved.
Leo climbed the tree slowly. His hands were tired, but he didn’t stop. When he reached the top, he saw it—the Sky Bird.
It was beautiful. Its wings were blue and gold. Its eyes were bright like stars. It looked at Leo and sang a soft song. Leo felt warm and happy. He forgot all his worries.
The Sky Bird flew around him and dropped another feather. This one was golden.
“You are brave,” the bird said. “Keep this feather. It will help you when you are sad or lost.”
Leo thanked the bird and climbed down. He walked home with the golden feather in his hand and a big smile on his face.
From that day, Leo kept both feathers in a box. When he felt sad, he held them and remembered the Sky Bird’s song. He grew up to be a writer and told stories about magic, courage, and the forest.
And sometimes, when the sky was very clear, he saw a blue light flying fast above the clouds.
Bir zamanlar, dağların yakınındaki küçük bir köyde Leo adında bir çocuk yaşardı. On yaşındaydı ve evinin arkasındaki ormanı keşfetmeyi çok severdi. Her sabah küçük sırt çantasını, bir şişe suyunu ve defterini alırdı. Hayvanları çizer, gördüğü ağaçlar, kuşlar ve böcekler hakkında yazardı.
Güneşli bir gün Leo garip bir şey buldu. Bu bir mavi tüydü. Daha önce gördüğü hiçbir kuş tüyüne benzemiyordu. Parlak, uzun ve ipek gibi yumuşaktı. Leo onu aldı ve etrafına baktı. Hiç kuş yoktu. Hiç ses yoktu. Sadece ağaçlardaki rüzgâr sesi.
Leo tüyü defterine koydu ve eve koştu. Büyükannesine gösterdi. Büyükannesi tüye baktı ve gülümsedi.
“Bu sihirli bir tüy,” dedi. “Gökyüzü Kuşu’ndan gelir.”
“Gökyüzü Kuşu mu?” diye sordu Leo.
“Evet,” dedi büyükannesi. “Bulutların çok yukarısında yaşar. İnsanlar onun ışıktan hızlı uçtuğunu ve üzüntüyü iyileştiren şarkılar söylediğini söyler.”
Leo’nun gözleri büyüdü. Gökyüzü Kuşu’nu bulmak istedi.
O gece Leo uyuyamadı. Tüyü tekrar eline aldı. Karanlıkta biraz parlıyordu. Kalbinde bir şey hissetti—bir çağrı gibi.
Ertesi sabah Leo yiyecek, su ve el feneri hazırladı. Ormanın derinliklerine yürüdü. Rüzgârı, kuş seslerini ve tüyün ışığını takip etti.
Saatler sonra gümüş yapraklı büyük bir ağaca ulaştı. Bu, gördüğü en uzun ağaçtı. Tepesinde bir yuva vardı. Ve yuvada bir şey hareket ediyordu.
Leo yavaşça ağaca tırmandı. Elleri yorulmuştu ama durmadı. Zirveye ulaştığında onu gördü—Gökyüzü Kuşu.
Çok güzeldi. Kanatları mavi ve altın rengindeydi. Gözleri yıldızlar gibi parlaktı. Leo’ya baktı ve yumuşak bir şarkı söyledi. Leo sıcak ve mutlu hissetti. Tüm endişelerini unuttu.
Gökyüzü Kuşu etrafında uçtu ve başka bir tüy bıraktı. Bu seferki altın rengindeydi.
“Sen cesursun,” dedi kuş. “Bu tüyü sakla. Üzgün ya da kaybolmuş hissettiğinde sana yardım eder.”
Leo kuşa teşekkür etti ve aşağı indi. Elinde altın tüyle ve yüzünde büyük bir gülümsemeyle eve yürüdü.
O günden sonra Leo iki tüyü bir kutuda sakladı. Üzgün hissettiğinde onları tutar ve Gökyüzü Kuşu’nun şarkısını hatırlardı. Büyüdüğünde bir yazar oldu ve sihir, cesaret ve orman hakkında hikâyeler yazdı.
Ve bazen, gökyüzü çok açık olduğunda, bulutların üstünde çok hızlı uçan mavi bir ışık görürdü.
· Mountain: Dağ
· Feather: Tüy
· Explore: Keşfetmek
· Forest: Orman
· Backpack: Sırt çantası
· Bottle: Şişe
· Notebook: Defter
· Draw: Çizmek
· Insect: Böcek
· Shiny: Parlak
· Soft: Yumuşak
· Silk: İpek
· Glow: Parlamak
· Magic: Sihirli
· Feather: Tüy
· Cloud: Bulut
· Light: Işık
· Song: Şarkı
· Sadness: Üzüntü
· Worry: Endişe
· Climb: Tırmanmak
· Nest: Yuva
· Brave: Cesur
· Heal: İyileştirmek
· Writer: Yazar
· Courage: Cesaret
· Clear: Açık